Ο σχεδιασμός είναι η κύρια μεταφορική έννοια της σύγχρονης μαζικής κοινωνίας, αλλά στην τεχνολογική κοινωνία που ζούμε τείνουμε να πιστεύουμε ότι όλα τα κοινωνικά προβλήματα έχουν τεχνικές λύσεις. Έτσι, όταν ο σχεδιασμός εξελίχθηκε σε ολοκληρωμένη επιστήμη στα μέσα του 20ού αιώνα, βασίστηκε αποκλειστικά στην τεχνοκρατική αντίληψη. Όμως, οι κοινωνικές αναταραχές της δεκαετίας του ’60 περιείχαν και ένα σημαντικό κίνημα εναντίον της αποκλειστικότητας αυτής της αντίληψης. Από τότε μερικοί θεωρητικοί προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από το “αυτιστικό” λεξιλόγιο του θετικισμού και της νεοκλασικής οικονομικής που έως σήμερα ήταν η μόνη “νόμιμη” φωνή στην κοινωνική επιστήμη. Ο σχεδιασμός χρειάζεται τις τεχνικές μεθόδους αλλά μαζί -και ίσως περισσότερο- χρειάζεται ευθυκρισία, και η ευθυκρισία απαιτεί γνώση.
Ο σχεδιασμός πρέπει να βασιστεί όλο και περισσότερο σε επαρκή και ολοκληρωμένη γνώση σχετικά με τη λειτουργία και τη δομή της κοινωνίας. Έτσι, η επιστημολογία πρέπει να είναι σημαντικό μέρος της θεωρίας του.
Ο πρωταρχικός σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να δώσει ένα φιλοσοφικό βάθος στο διάλογο για το σχεδιασμό όχι μόνο με το να εξετάζει την επιστημονική κληρονομιά του, αλλά με το να τον επεκτείνει σε πιο ανθρωπιστικές κατευθύνσεις αγγίζοντας κοινωνικοψυχολογικά ζητήματα που έχουν παραμεληθεί σ’ αυτό το διάλογο και που είναι απαραίτητα για μια πιο δημοκρατική και συμμετοχική προσέγγιση.
